தாய்லாந்தில் சுகாதாரப் பாதுகாப்பு
தாய்லாந்தில் சுகாதாரப் பாதுகாப்பு பொது சுகாதார அமைச்சகம் (MOPH) மற்றும் பல அரசு சாரா தொண்டு நிறுவனங்களுடன் மேற்பார்வையிடப்படுகிறது. தாய்லாந்தின் பொது மருத்துவமனைகளின் வலைப்பின்னல் மூன்று தாய் திட்டங்கள் மூலம் அனைத்து தாய்லாந்து நாட்டினருக்கும் உலகளாவிய சுகாதார சேவையை வழங்குகிறது. தனியார் மருத்துவமனைகள் இந்த அமைப்பை பூர்த்தி செய்ய உதவுகின்றன, குறிப்பாக பாங்காக் மற்றும் பெரிய நகர்ப்புறங்களில், தாய்லாந்து உலகின் முன்னணி மருத்துவ சுற்றுலா தலங்களில் ஒன்றாகும். இருப்பினும், கிராமப்புறங்களில் மருத்துவ வசதிக்கான அணுகல் நகரங்களில் இன்னும் பின்தங்கியிருக்கிறது.
உள்கட்டமைப்பு
[தொகு]2019 இன்படி தாய்லாந்தின் 68 மில்லியன் மக்கள் 927 அரசு மருத்துவமனைகள் மற்றும் 363 தனியார் மருத்துவமனைகள் 9,768 அரசு சுகாதார நிலையங்கள் மற்றும் 25,615 தனியார் மருத்துவமனைகள் மூலம் சேவை செய்கின்றன.
யுனிவர்சல் ஹெல்த் கேர் மூன்று திட்டங்கள் மூலம் வழங்கப்படுகிறது: அரசு ஊழியர்கள் மற்றும் அவர்களது குடும்பங்களுக்கான பொது நல் சேவை அமைப்பு, தனியார் ஊழியர்களுக்கான சமூக பாதுகாப்பு மற்றும் 2002 ஆம் ஆண்டில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட உலகளாவிய பாதுகாப்பு திட்டம் ஆகியன. இது மற்ற அனைத்து தாய் நாட்டினருக்கும் கோட்பாட்டளவில் கிடைக்கிறது.[1] சில தனியார் மருத்துவமனைகள் இத்திட்டங்களில் பங்கேற்பாளர்கள், ஆனால் பெரும்பாலானவை நோயாளிகளின் சுய கட்டணம் மற்றும் தனியார் காப்பீட்டால் நிதியளிக்கப்படுகின்றன. உலக வங்கியின் கூற்றுப்படி, தாய்லாந்தின் சுகாதாரத் திட்டங்களின் கீழ், மக்கள் தொகையில் 99.5 சதவீதம் பேர் சுகாதாரப் பாதுகாப்பைக் கொண்டுள்ளனர்.
சுகாதார நிதியுதவியின் பெரும்பகுதி பொது வருவாயிலிருந்து வருகிறது, மக்கள்தொகை அடிப்படையில் ஆண்டுதோறும் முதன்மை பராமரிப்புக்காக ஒப்பந்த அலகுகளுக்கு நிதி ஒதுக்கப்படுகிறது. உலக சுகாதார அமைப்பின் கூற்றுப்படி, 2004 ஆம் ஆண்டில் தாய்லாந்தின் சுகாதாரப் பாதுகாப்பு செலவினங்களில் 65 சதவீதம் அரசாங்கத்திடமிருந்தும், 35 சதவீதம் தனியார் மூலங்களிலிருந்தும் வந்தது. ஆரோக்கியத்திற்கான ஒப்பீட்டளவில் குறைந்த அளவிலான செலவினங்களுடன் தாய்லாந்து உலகளாவிய பாதுகாப்பை அடைந்தது, ஆனால் இது குறிப்பிடத்தக்க சவால்களை எதிர்கொள்கிறது: உயரும் செலவுகள், ஏற்றத்தாழ்வுகள் மற்றும் வளங்களின் நகல் போன்றவை.[2][3]
சீர்திருத்தங்கள் நல்ல விமர்சனங்களைப் பெற்றிருந்தாலும், அவை ஏழை தாய் மக்களுடன், குறிப்பாக கிராமப்புறங்களில் பிரபலமாக இருப்பதை நிரூபித்துள்ளன, மேலும் 2006 இராணுவ ஆட்சி மாற்றத்திற்குப் பின்னர் அரசாங்கத்தின் மாற்றத்திலிருந்து அவை தப்பித்தன. பின்னர், பொது சுகாதார அமைச்சர், மோங்க்கோல் நா சாங்ஹ்லா, 30 பாட் இணை கட்டணத்தை ரத்து செய்து, திட்டத்தை இலவசமாக்கினார்.[4][5]
மருத்துவமனைகள்
[தொகு]தாய்லாந்தில் உள்ள பெரும்பாலான மருத்துவமனைகள் பொது சுகாதார அமைச்சகத்தால் இயக்கப்படுகின்றன. தனியார் மருத்துவமனைகள் மருத்துவ பதிவு பிரிவால் கட்டுப்படுத்தப்படுகின்றன. மற்ற அரசு பிரிவுகளும் பொது அமைப்புகளும் இராணுவம், பல்கலைக்கழகங்கள், உள்ளூர் அரசாங்கங்கள் மற்றும் செஞ்சிலுவை சங்கம் உள்ளிட்ட மருத்துவமனைகளை இயக்குகின்றன.
சுகாதார மாவட்டங்கள்
[தொகு]தாய்லாந்தில் வெவ்வேறு மாகாணங்கள் பிராந்தியத்தின் அடிப்படையில் வெவ்வேறு சுகாதார மாவட்டங்களாக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளன. அந்த மாகாணங்களில் வாழும் சுமார் 3-6 மில்லியன் மக்களுக்கு ஒவ்வொரு சுகாதார மாவட்டமும் பொறுப்பு. அந்த பிராந்தியத்தில் உள்ள குடிமக்களுக்கு சிறந்த தரமான மருத்துவ சேவைகளை வழங்குவதையும், அந்த மாவட்டத்திற்குள் பராமரிப்பு திறனில் பற்றாக்குறை இருந்தால் நோயாளிகளை மற்ற மருத்துவமனைகளுக்கு மாற்றுவதில் செயல்திறனை அதிகரிப்பதையும் இது நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. ஆகஸ்ட் 2017 நிலவரப்படி தாய்லாந்தில் சுகாதார மாவட்டங்கள் 12 வகைகளாக ஒழுங்கமைக்கப்பட்டுள்ளன [6][7] :
முதலில் தகவல் அளிப்பவர்கள்
[தொகு]அவசரகாலத்தில் முதலில் தகவல் அளிப்பவர்களுக்கு தாய்லாந்து வழக்கத்திற்கு மாறான அணுகுமுறையைக் கொண்டுள்ளது: அங்கு தன்னார்வலர்களை அனுப்புகிறது. பாங்காக்கில் 65 சதவீத அவசரகால வழக்குகள் தன்னார்வலர்களால் கையாளப்படுகின்றன. தேவைப்பட்டால் மட்டுமே தொழில்முறை ஊழியர்களுடன் முழுமையாக பொருத்தப்பட்ட ஆம்புலன்ஸ்கள் அனுப்பப்படுகின்றன.[8]
குறிப்புகள்
[தொகு]- ↑ "Thailand-Country cooperation strategy: At a glance" (PDF). World Health Organization. May 2010. பார்க்கப்பட்ட நாள் 21 December 2011.
- ↑ "Thailand: Sustaining Health Protection for All". World Bank Thailand. http://www.worldbank.org/en/news/2012/08/20/thailand-sustaining-health-protection-for-all. பார்த்த நாள்: 29 August 2012.
- ↑ World Health Organization Statistical Information System: Core Health Indicators
- ↑ The Universal Coverage Policy of Thailand: An Introduction பரணிடப்பட்டது 2012-01-19 at the வந்தவழி இயந்திரம்
- ↑ G20 Health Care: "Health Care Systems and Health Market Reform in the G20 Countries." Prepared for the World Economic Forum by Ernst & Young. January 3, 2006.
- ↑ "Map of Health Districts in Thailand" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2018-03-19. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2019-11-16.
- ↑ "Table of health districts in Thailand" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2018-03-19. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2019-11-16.
- ↑ Calderon, Biel (2014-04-24). "In Pictures: Thailand's emergency volunteers". Al Jazeera. https://www.aljazeera.com/indepth/inpictures/2014/04/pictures-thailand-emergency-vo-2014423172440923267.html. பார்த்த நாள்: 24 April 2018.